- Niezwykle istotne jest zapewnienie profesjonalnego systemu wsparcia dla młodych osób doświadczających kryzysów psychicznych oraz ich rodzin. Najmłodsi, mierząc się z trudnościami codziennego życia, potrzebują profesjonalnej pomocy świadczonej przez osoby, które specjalizują się w pracy z dziećmi i młodzieżą. Dlatego Miasto systematycznie poszerza ofertę działań skierowanych do potrzebujących. Jedną z takich form jest telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Chcemy wykorzystać czas letniego odpoczynku na rozpowszechnienie tej ważnej inicjatywy - mówi Anna Augustyniak, zastępca prezydenta Miasta Lublin ds. społecznych.
W ramach akcji, w lipcu i sierpniu specjaliści CIK odwiedzają lubelskie Placówki Wsparcia Dziennego, Domy Kultury oraz instytucje organizujące półkolonie i zajęcia dla najmłodszych w Lublinie, aby opowiedzieć o telefonie zaufania dla dzieci i młodzieży oraz polubownym rozwiązywaniu konfliktów. Do tej pory w lipcu przeprowadzono zajęcia dla blisko 60 dzieci korzystających z półkolonii i pobytu w Placówkach Wsparcia Dziennego.
- Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży to element projektu „POMOC kontra przemoc” dofinansowanego ze środków europejskich. Całkowity koszt projektu to blisko 322 tys. zł, w tym wysokość wkładu funduszy europejskich wynosi 305,5 tys. zł. Z kolei uruchomienie telefonu zaufania w weekendy sfinansowano ze środków Budżetu Obywatelskiego Miasta Lublin. Przypominamy także, że CIK nadal prowadzi regularny, całodobowy telefon zaufania dla osób w kryzysie. Z tej formy wsparcia mogą skorzystać wszyscy potrzebujący pomocy, także osoby dorosłe. Całodobowy dyżur psychologiczny działa pod numerem telefonu 733 588 900 - informuje Justyna Góźdź z biura prasowego w Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin.
Celem działalności Centrum Interwencji Kryzysowej w Lublinie jest świadczenie bezpłatnej pomocy psychologicznej, pedagogicznej, terapeutycznej, prawnej, socjalnej i interwencyjnej mieszkankom i mieszkańcom Lublina pozostającym w trudnej sytuacji życiowej spowodowanej m.in: przemocą w rodzinie, uzależnieniem własnym lub członka rodziny, bezradnością w sprawach opiekuńczo-wychowawczych, zwłaszcza w rodzinach niepełnych, wielodzietnych, czy kryzysami osobistymi.
Komentarze (0)