Zaczynał na ulicy, zagra przed pół milionem ludzi

Kiedyś nie miałeś prawa marzyć o takim występie?

- Grałem już wszędzie: pod monopolowym, przed kamienicami na ulicy, w tunelach metra, na urodzinach, imieninach, ślubach, pogrzebach, festynach, dożynkach, na starówce, na Stadionie Narodowym i na Gubałówce. Teraz czas na 25. Pol`and`Rock Festival.

A dopiero dwa lata grasz na scenach...

- Dokładnie. Zrobiłem duży postęp w krótkim czasie. Po dwóch latach publicznego grania jadę do Kostrzyna nad Odrą. Przede mną super przygoda.

Jak wszyscy wiedzą, kiedyś założyłeś się, że wyjdziesz na ulicę i będziesz grać, a ludzie będą wrzucać Ci monety lub pieniądze papierkowe...

- Oczywiście. Wyjście na ulicę było moim aktem rozpaczy. Nie wiedziałem, co mam dalej robić w swoim życiu. Potrzebowałem pieniędzy na życie. Chciałem je mieć od ręki, a nie czekać na przelewy.

Pierwsze granie...

- Przy metrze centrum w Warszawie. W dwie godziny zarobiłem 120 złotych. Niezła kasa. Pomyślałem, że to sposób na zarabianie. Nie musiałem czekać na pensję, na przelewy od klientów. Pracowałem kilkanaście lat w handlu. Musiałem prosić, łudziłem się kontraktami. Doszedłem do wniosku, że koniec świata mojej normalnej pracy właśnie minął. Biorę się za nienormalność, za świat, w którym będę miał nienormowany czas i wszystko będzie zależało ode mnie. Mam dużo czasu dla synków, mojej drugiej połówki oraz mogę poświęcić swoim pasjom.

Co wtedy grałeś?

- Miałem ze sobą akordeon i zagrałem kilka utworów, które umiałem. Przy metrze rozbrzmiewał walc Barbary z "Nocy i Dni", "Hej Sokoły", itd...

Rozmawiamy w sobotę. Co robisz na kilkadziesiąt godzin przed wielkim koncertem?

- Siedzę na starych działkach pod Piasecznem. Kupiłem trzy małe ogródki działkowe. Mam stary domek, w którym śpimy wraz z synkami. Nie mam kuchenki, więc gotuję na jednym palniku elektrycznym. Mamy do dyspozycji małą plastikową wanienkę, taką dla małych bobasów. Nawet ja się w niej mieszczę. Cieszę się, że poznają taki świat. Widzieli i byli w bogatych miejscach. Tutaj się odnajdują.

Kiedy pojawisz się w Kostrzynie?

- Właśnie dzwonili pomocnicy Jurka Owsiaka. Scena już stoi, ludzie zaczynają się zjeżdżać.

W jaki sposób trafiłeś na listę artystów, którzy pojawią się w Kostrzynie?

- Grałem charytatywnie na Ursynowie. Upośledzonym dzieciom bardzo się podobało. Nieopodal było studio nagrań Piotrka, który pomaga nagłaśniać koncerty Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy oraz Pol`and`Rock Festival w Kostrzynie. Wylądowałem w studio, gdzie nagrałem już dwie piosenki. Dwa dni po koncercie spotkałem Jurka Owsiaka na dworcu centralnym. Dałem mu dwie płyty. Dostałem zaproszenie na WOŚP, a teraz będę mógł wystąpić na Woodstocku. To przykład, że dobro wraca.

Jak będzie wyglądała podróż tak od kuchni?

- Koncert mam 3 sierpnia. Wynająłem od znajomego dwa busy z przyczepką. W sumie jedziemy w 24 osoby. Jadą z nami studenci z Uniwersytetu Warszawskiego kręcić reportaż. W dniu koncertu mamy próbę, a następnie występ o godz. 18:40. Zagram po Majce Jeżowskiej, czyli po idolce z młodzieńczych lat.

Ile utworów zaprezentujesz?

- Mam czas na 13 utworów. Wiem, że większość ludzi nie zna mojej muzyki. Postaram się zrobić przegląd mojej twórczości. Jeśli komuś się spodoba, znajdzie mnie w internecie.

 Masz marzenia związane z muzyką?

- Nie zastanawiam się nad tym. Nie doceniają mnie radio i telewizja. Robię to co lubię. Jest mi dobrze. Mam żal. Czuję niewykorzystany potencjał. Widzę na moich koncertach starych i młodych. Każdy odnajduje coś dla siebie i wszyscy potrafią się odnaleźć w mojej muzyce. Mam żal do dziennikarzy. Ostatnio dowiedziałem się, że większość korzysta tylko z informacji Polskiej Agencji Prasowej. Miałem w rękach "Wspólnotę". Inna sprawa. Mało kto robi teraz wywiady, a tutaj fajne zaskoczenie. Jest rozmowa ze sportowcem, samorządowcem, zwykłym człowiekiem.

Ja już kilkukrotnie robiłem z Tobą wywiady...

- Wyobraź sobie, że jesteś pierwszym dziennikarzem, który dzwoni przed Woodstockiem. Patronami medialnymi wydarzenia są stacje radiowe. Powinny puszczać kawałki muzyków, którzy pojawią się na scenie. Efekt? Żaden.

Smutne...

- Kiedyś napisałem do Onetu. Chciałem, żeby wrzucili moją piosenkę na listę utworów. Rozmowa zaczyna się od pięciu tysięcy złotych. W RMF mnie znają, ale co z tego. Nie ma możliwości, żeby piosenka stała się hitem bez puszczania w eter. Mam milionowe wejścia na YouTubie. To trochę za mało. Porównuję to z Robertem Lewandowskim, który siedzi na ławce. Nie ma z niego pożytku. Tak samo jest ze mną.