Trudna gra słów

Gra z garażu
Początki Scrabble sięgają 1931 roku, kiedy to bezrobotny wówczas architekt Alfred Mosher Butts zaprojektował pierwszą wersję gry. Dopiero 15 lat później twórca wypuścił do obiegu swoje dzieło pod nazwą Lexico - na własną rękę, bo żadna z wytwórni nie była zainteresowana jego pomysłem. Butts nie poddał się i zaczął własnoręcznie produkować grę w swoim garażu. Dwa lata później prawa nabyła firma Selchow & Righter, a Butts wreszcie doczekał się masowej produkcji Scrabbli. Do jego śmierci (4 kwietnia 1993 r.) gra zdążyła podbić cały świat – łącznie sprzedano ponad 100 mln jej egzemplarzy.

Banalnie proste?
Zasady gry są proste: spośród siedmiu wylosowanych literek należy ułożyć słowo i dołożyć je do już istniejących na planszy. Każdej literce przypisana jest odpowiednia ilość punktów, a na planszy znajdują się premiowane pola, o które warto "zahaczyć". Wygrywa gracz, który zgarnie największą liczbę punktów. Brzmi banalnie?

Scrabble - jak każda planszówka - wymagają od uczestników pewnych umiejętności. Wydawać by się mogło, że najważniejszą jest bogaty zasób słownictwa. Znajomość piętnastu synonimów rzeczownika "radość" może być pomocna, ale nie zagwarantuje zwycięstwa przy ograniczeniach, jakie narzucają reguły gry. O wiele bardziej przydaje się umiejętność tworzenia tak zwanych anagramów (wyrazów utworzonych poprzez przestawienie liter innego wyrazu). Ważną rolę odgrywa także spostrzegawczość, która pozwala na układanie słów w taki sposób, żeby zgarniały jak najlepsze premie. Wytrawni gracze mają opracowane taktyki i strategie, które pomagają sprytnie rozplanować pozbywanie się literek w kolejnych turach oraz przewidywać i blokować ruchy przeciwnika.

Cenzura słowa
Gra nie dopuszcza takich słów, jak: nazwy własne, skróty, słowa zawierające łącznik (żeń-szeń, ping-pong) lub pytajną cząstkę partykułową -li (chceszli, znaszli), czy słów z powtórzoną literą (superr, taaak). Trudniejsze przypadki rozstrzyga się przy pomocy specjalnie do tego celu utworzonych słowników, na przykład w Oficjalnym Słowniku Polskiego Scrabblisty. I pamiętajmy - ortografia jest tutaj bezwzględna! Takie twory, jak łuć, wideło czy dźęciął (mimo teoretycznie wysokiej wartości punktowej i kreatywnej) nie mają szansy na akceptację!